Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ;Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΟΥ ΘΑ ΓΡΑΦΕΙ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ.ΣΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΝΑΝΑΣ ΠΑΛΑΙΤΣΑΚΗ

«ΑΛΛΑΓΗ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» προτείνει ο κύριος Χατζημαρκάκης, βουλευτής των Γερμανών φιλελευθέρων, ελληνικής καταγωγής, με δηλώσεις του στην εφημερίδα BILD.

Προέβλεψε ότι ο πόλεμος φτώχειας στην Ελλάδα θα κορυφωθεί, υποστήριξε ότι το όνομα της χώρας έχει ταυτιστεί με την διαφθορά ενώ η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών διακόπηκε για να συνεχιστεί από Δευτέρα.

ΠΟΣΟ ΞΕΦΤΙΛΑ ΑΚΟΜΗ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ;;;

ΣΤΟΝ ΣΚΑΙ το πρωί της Κυριακής καλεσμένος του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΥΤΙΑ ο πανεπιστημιακός καθηγητής Κωσταντίνος Μπέης!

Καταρχάς το ότι από την συχνότητα του ΣΚΑΙ μεταδίδεται η φωνή του καθηγητή και οι απόψεις του, είναι σοβαρή είδηση.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΕΠΑΝΕΛΑΒΕ (γιατί τα έχει δηλώσει και άλλες φορές) ότι μόνο η Δικτατορία στην Ελλάδα άφησε λεφτά στα ταμεία (και το δηλώνει ένας άνθρωπος που αντιστάθηκε στην Χούντα).

Δήλωσε ότι δεν εμπιστεύεται τους Έλληνες πολιτικούς γιατί έχουν εισπράξει παράνομα χρήματα.

Ο καθηγητής δεν σήκωσε ούτε μία φορά την φωνή του. Με ήρεμο ύφος, δημοσιοποίησε στον Γιώργο Αυτιά και στους τηλεθεατές του ΣΚΑΙ ότι στο παρελθόν υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σε συνάντηση με κορυφαίους πολιτικούς λειτουργούς. Ο κορυφαίος πολιτικός παράγοντας της χώρας, αναζητώντας ένα έγγραφο, άνοιξε το ντουλάπι και ξεχύθηκαν πλάκες τα λεφτά που κύλησαν στα πατώματα. Πόσα ήταν τα λεφτά; Αν κατάλαβα από το ύφος του καθηγητή πάρα πολλά.

Εξαιτίας των όσων είδε και έζησε ο καθηγητής, όπως δήλωσε στον ΣΚΑΙ, επαναλαμβάνω, αρνήθηκε υπουργικές θέσεις όταν του προτάθηκαν, επιλέγοντας να ζήσει με τον μισθό του πανεπιστημιακού.
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; (Τον ρώτησε ο δημοσιογράφος).

Δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από την κρίση χωρίς να δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη...
Εξαιρετική συνέντευξη. Όσοι δεν την παρακολουθήσατε, ευτυχώς υπάρχει το Διαδίκτυο.

ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΕΜΑΘΑ από τα Μέσα Ενημέρωσης το ΣΚ ότι:

500 .000 Ευρώ κατανάλωσαν οι βουλευτές για σάντουιτς.
Στον δήμο Θεσσαλονίκης οργανώνονται συσσίτια για τα παιδάκια που λιποθυμάνε από την πείνα. Ένα ποτήρι γάλα και ένα κουλούρι.

Τα κανάλια οργανώνουν εκστρατείες για περισυλλογή ρούχων και φαγητών για τους άπορους.
Στις χωματερές γίνεται «μάχη» μεταξύ αλλοδαπών και Ελλήνων στην διεκδίκηση των «σκουπιδιών».

ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ συνάδελφοι και φίλοι με πληροφόρησαν ότι είναι έτοιμοι να μεταναστεύσουν. Άλλοι για Αυστραλία, άλλοι για Αφρική, άλλοι για όπου... Χαρμολύπη το κυρίαρχο συναίσθημα. Φεύγουν οι άνθρωποί μου, οι φίλοι μου, όχι για διακοπές αλλά για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στο φαί και στην δουλειά.

Κουράστηκαν να δίνουν μάχη για να εξασφαλίσουν τα δύο σούπερ μάρκετ του μήνα. Αυτοί οι φίλοι μου τις ιδρώσανε τις φανέλες, δουλεύοντας πολύ σκληρά στα Μέσα. Όσοι δεν έχουν παιδιά το παλεύουν, όσοι έχουν ανήλικα δεν την παλεύουν πια...

Και μέσα στην αγωνία για την ατομική λύση στο πρόβλημα η μόνιμη απορία, παράπονο, αγανάκτηση, οργή, το τεράστιο ΓΙΑΤΙ, μένουν ατιμώρητοι όσοι προδώσανε, όσοι ληστέψανε.

Προφανώς οι άνθρωποι στο Νεοχώρι Σερρών που τους άφησαν χωρίς ρεύμα στους – 10 βαθμούς γιατί αρνήθηκαν να πληρώσουν το χαράτσι, δεν είχανε προβλέψει να συμμετέχουν στο «μεγάλο φαγοπότι».

ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΝ ΞΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ...

Με δεδομένο ότι ζούμε στην «κόλαση του τρόμου», με δεδομένο ότι αυτονόητα δικαιώματα, όπως αυτό της ζωής και της αξιοπρέπειας έχουν καταπατηθεί, με δεδομένο ότι πληρώσαμε και πληρώνουμε πολύ ακριβά το «να βάζουμε πλάτη» για την επιβίωση του μέσου που εργαστήκαμε, εφημερίδα, περιοδικό, κανάλι, ραδιοφωνικό σταθμό και στηρίξαμε με όλες τις δυνάμεις, νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να περάσουμε σε ενέργειες οι συνάδελφοι των Μέσων.

Υπάρχει ένα μεγάλο εργαλείο. Η αναγνωρισιμότητα του καθενός που μπορεί χρησιμοποιώντας την να τον ακολουθήσουν από είκοσι έως χιλιάδες. Είναι καιρός να καταλάβει ο κάθε συνάδελφος από την μεγαλύτερη βεντέτα του κλάδου, μέχρι τον δόκιμο συνάδελφο που γουστάρει ακόμη και σήμερα να γίνει δημοσιογράφος, να εξαργυρώσουμε την δύναμη διείσδυσης που κέρδισε ο καθένας και η καθεμιά από οποιοδήποτε πόστο στον κλάδο τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Ούτε πυροτεχνήματα, ούτε κρότοι, ούτε βία, ούτε μαζώξεις χωρίς στρατηγική για το επόμενο βήμα.
Θα επιμείνω ότι είναι η στιγμή που η δημοσιογραφία πρέπει να παίξει ουσιαστικά τον ρόλο της. Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ δεν είναι μια απρόσωπη πολυεθνική εταιρεία είμαστε άνθρωποι, γνωστοί, με όνομα και επίθετο. Διατρέχουμε τις ώρες που πρέπει να δοκιμάσουμε το «βάρος των υπογραφών μας». Καλή εβδομάδα!
πηγη..zougla

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου