ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΠΡΟΛΑΓΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Όλοι έχουμε πέσει και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς θα ξαναπέσουμε θύματα προπαγάνδας, απλώς υπάρχουν οι άνθρωποι που το διακρίνουν, έστω και καθυστερημένα και αυτοί που δεν θέλουν να το δουν ποτέ. Η διαφορά τους είναι μία, οι μεν πρώτοι πληγώνονται και γίνονται λίγο σοφότεροι και την επόμενη φορά θα είναι λίγο παραπάνω υποψιασμένοι, οι δε δεύτεροι θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν την άγνοιά τους φοβούμενοι να την δουν και να την αντιμετωπίσουν.

Αυτοί θα είναι για πάντα η λεγόμενη μάζα που πολλούς εξυπηρετεί ο επηρεασμός της και η κατεύθυνσή της στο εμποτιστήριο με τα λύματα, έτσι ώστε ακόμα και αν καταλάβει ότι βρωμάει να μην μπορεί να το πολεμήσει, αφού πλέον θα μοιράζεται τη δυσοσμία της κοινωνίας και θα φοβάται περισσότερο την απόρριψή της από τις συνέπειες του εξαγνισμού της.

Ξέρω κάποιοι θα το διαβάσουν και θα με χαρακτηρίσουν, γενικό και αόριστο, αστοιχείωτο, συνωμοσιολόγο, πιθανόν και γραφικό. Κάποιοι θα δουν τον εαυτό τους ή και γνωστές σε όλους μας φυσιογνωμίες να περιγράφονται στο κείμενο αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί που θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν ως άνω θα είναι αυτοί που είτε είδαν τους εαυτούς τους, είτε τα συμφέροντά τους να επηρεάζονται με άρθρα σαν αυτό. Οι υπόλοιποι, θα ανήκουν στη μάζα που λειτουργεί μετά από τόση πλέον προπαγάνδα αντανακλαστικά και χαρακτηρίζει διαφορετικές ιδέες από αυτές που της διδάξανε με τόση ευκολία και κακή συνήθεια, όση η ευκολία και η κακή συνήθεια της γάτας να καλύπτει τα περιττώματά της....

Στην χώρα όπου ο δεύτερος στην τάξη πολίτης της παραδέχεται σε κοινή θέα την ύπαρξη και την επί πολλά τώρα έτη κυριαρχία της κατηγορίας των κοπρολάγνων που ανεμπόδιστα εξουσιάζουν, αυτό το άρθρο είναι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει το κανόνα. Τον κανόνα που περιγράφεται τόσο λακωνικά, όσο και γλαφυρά από το παραδοσιακό γνωμικό του λαού μας «ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Προφορικές αναφορές υπάρχουν άπειρες, κείμενα ελάχιστα, ήρθε όμως η ώρα να προστεθεί άλλο ένα λίγο διαφορετικό σε ένταση και ύφος.

Θα είχε αξία να τους κατονομάσω, αν ο λαός δεν τους ήξερε, αλλά εδώ τους ξέρει ο πρωθυπουργός δε θα τους ξέρει ο λαός; Θα είχε αξία να τους κατονομάσω, αν η δικαιοσύνη θα επενέβαινε για την τιμωρία τους, αλλά πολύ φοβάμαι ότι για το μόνο λόγω που θα επέμβει θα είναι για να τους αποζημιώσω.

Γιατί αν δε θες να κυβερνάς, αλλά να εξουσιάζεις χρειάζεσαι τον έλεγχο και των τριών εξουσιών και δυστυχώς οι κοπρολάγνοι της εποχής μας την έχουν. Γιατί αν η κυβέρνηση νομοθετεί, αλλά όλως τυχαίως τα νομοθετικά της περιττώματα σχεδόν ποτέ δεν πλήττουν τα συμφέροντα σου, ενώ συνεχίζεις να έχεις προνόμια και μονοπώλια που θα λάτρευαν και οι πιο φανατικοί δικτάτορες, τότε είναι σαν να την ελέγχεις την νομοθετική εξουσία.

Γιατί αν η εκτελεστική εξουσία επ’ ουδενί δεν επιθυμεί τη σύλληψη σου στα πλαίσια της αυτόφωρης διαδικασίας, αλλά και η έρευνα που πραγματοποιεί για δύσοσμες κατηγορίες που σου προσάπτονται στα πλαίσια της βρωμερής σου επιχειρηματικής δραστηριότητας περιορίζεται στο άλλο σοφό γνωμικό του λαού μας «όσα βλέπει η πεθερά», ενώ την ίδια στιγμή τα όργανα της πληρώνονται υπερωρίες για να σε φυλάνε, τότε είναι σαν να ελέγχεις και την εκτελεστική εξουσία.

Και τέλος, γιατί όταν κατηγορείσαι και όλως τυχαίως σπανίως οι εναντίον σου στοιχειοθετημένες κατηγορίες φτάνουν στην δικαστική βάσανο, αλλά ακόμα και αν φτάσουν αθωώνεσαι λόγω αμφιβολιών, ή ακόμα και αν καταδικαστείς καλείσαι να πληρώσεις ένα συμβολικό αντίτιμο έναντι της προσφοράς σου στην κοινωνία, τότε μάλλον είναι σαν να ελέγχεις και τη δικαστική εξουσία.

Αυτός είναι το οχυρό των κοπρολάγνων της εξουσίας και θεωρώ σπουδαιότερη την ανάλυση του από τον ονομαστικό προσδιορισμό των μελών του.

Στην ίδια χώρα του άκρατου οπαδισμού, είτε αυτός εκδηλώνεται προς τιμήν της ομάδας, είτε για το καλό του κόμματος, το κοινό συμφέρον πάει περίπατο. Και μη ρωτήσετε πιο είναι το κόμμα ή ποια είναι η ομάδα, η απάντηση θα είναι ‘’ένα είναι το κόμμα’’ και ‘’μία είναι η ομάδα’’ ασχέτως πιο ένα και ποια μία εννοεί ο καθένας.

Στην εκδήλωση αυτών των μορφών του οπαδισμού υπάρχει όμως μία χαώδης διαφορά που οι περισσότεροι δείχνουν να την λησμονούν όταν έρχεται η ώρα της κάλπης και το αποτέλεσμα αυτής, το «κάλπικο».

Στην μεν πρώτη περίπτωση του ανελέητου οπαδισμού για το καλό της ομάδας το χειρότερο που προκαλούμε εδώ και χρόνια είναι ο εξαναγκασμός του αθλητισμού να δεχτεί ακραία ξένες συμπεριφορές από ακραία ξένα προς αυτόν σώματα, με αποτέλεσμα την σημερινή μερική του αλλοτρίωση και τη νοσηρή του κατάσταση.

Στην δε δεύτερη του από σκοπού κομματικού οπαδισμού για το ατομικό μας συμφέρον διακυβεύουμε πολλά περισσότερα. Είναι σαν να παίζουμε το παιχνίδι κορώνα – γράμματα, ή αλλιώς το προσωπικό μας συμφέρον ενάντια στο συμφέρον της κοινωνίας και των παιδιών μας. Αλήθεια δεν ξέρω πως τόσα χρόνια πάντα τυχαίνει κορώνα, ή αλλιώς το συμφέρων μας πάνω από όλα και όλους και όλα τα άλλα να πηγαίνουν στα τσακίδια, ακόμα κι αν αυτά είναι τα παιδιά μας και το μέλλον τους.

Γιατί αν δε πε-τύχαινε, ούτε θα μας κυβερνούσαν 50 χρόνια δύο οικογένειες ούτε θα εξουσίαζαν άλλες πέντε. Γιατί αν δε πε-τύχαινε δε θα υποστηρίζαμε με τόση θέρμη τα συμφέροντα του μεγαλοπαράγοντα της ομάδας μας κάθε φορά που κατηγορείται λες και προσβάλλονται τα καλά και άγια συμφέροντα του κοινού καλού. Και τέλος, γιατί αν δε πε-τύχαινε, κάθε φορά που έρχεται η Κυριακή των εκλογών δε θα νιώθαμε λες και έρχεται η Κυριακή του el classico, του ντέρμπι των αιωνίων όπου καλούμαστε να υποστηρίξουμε μία ομάδα για τη νίκη, ανεξάρτητα από το πώς θα την κατακτήσει, ενώ το θέαμα και όλα τα ηθικά διλήμματα να πάνε στα τσακίδια όπως πάνε τα συμφέροντα του λαού όταν ψηφίζει σαν να σφυρίζει στο ντέρμπι για την ομάδα του. Δηλαδή, κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις. Στη μεν πρώτη περίπτωση κερδίζει ο κοπρολαγνισμός και οι οπαδοί του, στη δε δεύτερη χάνει η πολιτική και ο αθλητισμός και άρα ο λαός.

Γιατί να θυμάστε, οι κοπρολάγνοι για να γίνουν πλούσιοι και εξουσιαστές από κάποιους τα πήραν και τα χρήματα και την εξουσία, εκτός και αν είναι αλήθεια ότι υπάρχει η κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά κι ο πελαργός δε φέρνει παιδιά αλλά τα κλειδιά της εξουσίας. Από εμάς τα πήραν αδέρφια ή μάλλον τους τα δώσαμε με αντάλλαγμα το προσωπικό μας βόλεμα, αυτή είναι η αλήθεια.

Το πρόβλημα με την αλήθεια είναι πως αν την κοιτάξουμε κατάματα θα δούμε και τις ευθύνες μας και δεν είναι όλοι έτοιμοι να τις παραδεχτούν. Αυτοί όμως που θα τις αναγνωρίσουν είναι και αυτοί που υπάρχει ελπίδα την «Κυριακή» να μην ψηφίσουν, να μην σφυρίξουν, να διαμαρτυρηθούν και να κάνουν τις επόμενες Κυριακές πιο ανθρώπινες.

ΠΗΓΗ.http://300ellines.net