Να μετρηθούμε πόσοι μείναμε…
Γράφει ο Γιάννης Συμψηρής
Ελάχιστες λέξεις προβλέπει το Ελληνικό Σύνταγμα για την ελευθερία του Τύπου και δεν είναι να απορεί κανείς γιατί το πιο διαδεδομένο σύνθημα στην ελληνική επικράτεια είναι το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» αντί(για παράδειγμα) του περίφημου «ψηφίζω για να διορίσω το παιδί» ή το «Τσοβόλα δώστα όλα» ή του ακόμη πιο επίκαιρου «νομιμοποιώ αυθαίρετα και στήνω αντάρτικα». Στο κεφάλαιο «Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα» και στο άρθρο 14 προβλέπει:
1. Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους.
2. O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται. Κι αυτό είναι όλο. Όποιος καταλάβει, κατάλαβε. Οι υπόλοιποι νομίζουν ότι τους μισθούς του κόβει ο Πρετεντέρης ή ότι ο Κουρής και ο Αυριανισμός ήταν το έργο ζωής όλων μας. Παράξενο δεν είναι όμως όταν άλλες χώρες έχουν κεφάλαια ολόκληρα ή έχουν ειδικές τροπολογίες για το θέμα; Απάντηση: Όχι. Ας πάμε να δούμε το γιατί…
1. Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους.
2. O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται. Κι αυτό είναι όλο. Όποιος καταλάβει, κατάλαβε. Οι υπόλοιποι νομίζουν ότι τους μισθούς του κόβει ο Πρετεντέρης ή ότι ο Κουρής και ο Αυριανισμός ήταν το έργο ζωής όλων μας. Παράξενο δεν είναι όμως όταν άλλες χώρες έχουν κεφάλαια ολόκληρα ή έχουν ειδικές τροπολογίες για το θέμα; Απάντηση: Όχι. Ας πάμε να δούμε το γιατί…
Τι συμβαίνει παγκοσμίως
Όλα τα κινήματα στη προ-blog εποχή ήταν φοβικά για το τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν οι απανταχού της γης δημοσιογράφοι αλλά και η ιδιότυπη αστυνομία ειδήσεων που φυσικά και υπάρχει αλλά που δεν μπορεί να περιλαμβάνει τους πάντες. Μπορεί να περιλαμβάνει π.χ τους μεγαλοδημοσιογράφους ή τα τραστ που αποδεδειγμένα συνδέονται με συμφέροντα και εργολαβίες. Παρόλα ταύτα τα χειρότερα αφορούν σε κρατικά και μη μονοπώλια με εξέχοντα τα συνδικαλιστικά όπως και σε κάποιες προνομιακές δουλειές, όπως είναι των λεγόμενων εθνικών προμηθευτών.
Από κει και ύστερα μάλλον η επαναστατικότητα κάποιων λησμονεί ότι «η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» που είπε ο Ιάκωβος Μάγιερ και που σημαίνει χοντρικά πως όταν κάτι δημοσιευτεί ο κάθε εισαγγελέας και ανώτατος λειτουργός ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθεί. Είναι υποχρεωμένος. Γίνεται αυτό; Όχι πάντα. Ποιος την πληρώνει; Συνήθως ένα μέσο που κατά 90% αν του στείλεις ένα κείμενο με τη διαφωνία σου για κάτι που έγραψε θα το δημοσιεύσει. Καλό θα ήταν να αναλογιστούμε στην καθημερινότητά μας πόσοι από μας βγάζουμε στη φόρα τη διαφορετική άποψη που μας αφορά…
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Ελευθερία του Τύπου καθιερώθηκε το 1991 από τη Γενική Συνέλευση της Ουνέσκο για τις 3 Μαΐου, ημερομηνία κατά την οποία έγινε η Διακήρυξη του Γουϊντμπεργκ που προωθούσε ένα ανεξάρτητο και πολυφωνικό αφρικανικό Τύπο. «Παν πρόσωπο έχει το δικαίωμα στην ελευθερία εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερία της γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων», αναφέρεται στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το βραβείο Lorenzo Natali είναι ένα διεθνές βραβείο, το οποίο τιμά, από το 1992, τις καλύτερες δημοσιογραφικές δημοσιεύσεις που αφορούν την ανάπτυξη, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απονέμεται σε δημοσιογράφους της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου του γραπτού ή του on line Τύπου. Πέρυσι η οργάνωση «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» δημοσίευσε, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ελευθερία του Τύπου, κατάλογο με τα 40 «αρπακτικά» που έχουν κατά καιρούς βάλει στο στόχαστρο τους την ελευθεροτυπία. Τουλάχιστον 17 ηγέτες κρατών και αρκετοί επικεφαλής κυβερνήσεων συμπεριελήφθησαν στον κατάλογο μαζί με τακτικούς στρατούς και εγκληματικές οργανώσεις. Οι πρόεδροι της Κίνας, του Ιράν, της Ρουάντα ή της Τυνησίας είχαν αυτήν την λυπηρή διάκριση από τον FARC, την ΕΤΑ αλλά και τις ισραηλινές δυνάμεις, μαζί με τον πρόεδρο της Υεμένης Αλί Αμπντάλα Σάλεχ και τον Μουαμάρ Κάντάφι. Ο τελευταίος, ο Σάλεχ, αυτός της Τυνησίας είναι ήδη(ή πρόκειται πολύ σύντομα να βρεθούν) εκτός πολιτικού κάδρου. Από την αρχή του χρόνου τουλάχιστον 9 δημοσιογράφοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ελευθερία του Τύπου και περίπου 300 εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φυλακή.
Από κει και ύστερα μάλλον η επαναστατικότητα κάποιων λησμονεί ότι «η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» που είπε ο Ιάκωβος Μάγιερ και που σημαίνει χοντρικά πως όταν κάτι δημοσιευτεί ο κάθε εισαγγελέας και ανώτατος λειτουργός ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθεί. Είναι υποχρεωμένος. Γίνεται αυτό; Όχι πάντα. Ποιος την πληρώνει; Συνήθως ένα μέσο που κατά 90% αν του στείλεις ένα κείμενο με τη διαφωνία σου για κάτι που έγραψε θα το δημοσιεύσει. Καλό θα ήταν να αναλογιστούμε στην καθημερινότητά μας πόσοι από μας βγάζουμε στη φόρα τη διαφορετική άποψη που μας αφορά…
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Ελευθερία του Τύπου καθιερώθηκε το 1991 από τη Γενική Συνέλευση της Ουνέσκο για τις 3 Μαΐου, ημερομηνία κατά την οποία έγινε η Διακήρυξη του Γουϊντμπεργκ που προωθούσε ένα ανεξάρτητο και πολυφωνικό αφρικανικό Τύπο. «Παν πρόσωπο έχει το δικαίωμα στην ελευθερία εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερία της γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων», αναφέρεται στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το βραβείο Lorenzo Natali είναι ένα διεθνές βραβείο, το οποίο τιμά, από το 1992, τις καλύτερες δημοσιογραφικές δημοσιεύσεις που αφορούν την ανάπτυξη, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απονέμεται σε δημοσιογράφους της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου του γραπτού ή του on line Τύπου. Πέρυσι η οργάνωση «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» δημοσίευσε, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ελευθερία του Τύπου, κατάλογο με τα 40 «αρπακτικά» που έχουν κατά καιρούς βάλει στο στόχαστρο τους την ελευθεροτυπία. Τουλάχιστον 17 ηγέτες κρατών και αρκετοί επικεφαλής κυβερνήσεων συμπεριελήφθησαν στον κατάλογο μαζί με τακτικούς στρατούς και εγκληματικές οργανώσεις. Οι πρόεδροι της Κίνας, του Ιράν, της Ρουάντα ή της Τυνησίας είχαν αυτήν την λυπηρή διάκριση από τον FARC, την ΕΤΑ αλλά και τις ισραηλινές δυνάμεις, μαζί με τον πρόεδρο της Υεμένης Αλί Αμπντάλα Σάλεχ και τον Μουαμάρ Κάντάφι. Ο τελευταίος, ο Σάλεχ, αυτός της Τυνησίας είναι ήδη(ή πρόκειται πολύ σύντομα να βρεθούν) εκτός πολιτικού κάδρου. Από την αρχή του χρόνου τουλάχιστον 9 δημοσιογράφοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ελευθερία του Τύπου και περίπου 300 εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φυλακή.
Το ελληνικό παράδοξο και ο Τύπος στο Αγρίνιο
Η παραπάνω διαπίστωση όμως, που σε άλλες χώρες σημαίνει πως οι δημοσιογράφοι βοηθούν τη πτώση των δικτατόρων, στη χώρα μας έχει την έννοια ότι «ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις». Πως προέκυψε αυτό; Είναι ανώριμη ακόμα η μεταπολίτευσή μας ή όντως είμαστε ο λαός που τα ξέρει όλα, ο πιο υποψιασμένος, με τους κατοίκους που δεν παραμυθιάζονται ποτέ; Δεν μας ξετρελαίνει και ο πολύς πλουραλισμός γιατί μυρίζει «δύση» ή μήπως απλά έχουμε την πιο διεφθαρμένη δημοσιογραφία στον κόσμο; Η απάντηση είναι το λεγόμενο «ελληνικό παράδοξο»(σε ένα ακόμη τομέα).
Αρχικά δεν προϋποθέτει η ενασχόληση με τον Τύπο κανενός είδους χαρτί και κανένα όρκο σε ένα κείμενο για τη δεοντολογία. Το μόνο που χωρίζει πια τον δημοσιογράφο από ένα μπλόγκερ που μπορεί να είναι ένας πολιτικός, ένας…δημοσιογράφος, ένας δημόσιος λειτουργός ή ένας πνευματικός ηγέτης είναι το επώνυμο στο τέλος του κειμένου. Κάτι που σε γενικές γραμμές δεν είναι και πολύ εκτιμητέο λόγω της γενικότερης καχυποψίας.
Σήμερα στην πόλη του Αγρινίου εκδίδονται 10 εβδομαδιαίες και 3 ημερήσιες εφημερίδες, 2 αθλητικές, υπάρχουν δύο τηλεοπτικοί σταθμοί ( ο Αχελώος ΤV έχει κανονική άδεια λειτουργίας), σχεδόν 20 ραδιόφωνα(!), τουλάχιστον 5 ειδησεογραφικά site, πληθώρα ενημερωτικών blog και άλλη μια από προσωπικά ή συλλογικά ιστολόγια καθώς και 2 free press περιοδικά! Η παλιότερη κατάσταση πάντως που ευνοούσε την πληθώρα των τίτλων δεν έφερε και αληθινό πλουραλισμό, ούτε έμαθε το κοινό της περιοχής να διαβάζει τοπικό Τύπο. Το τι πήγε στραβά χρειάζεται ένα ολόκληρο αφιέρωμα που είναι στο πρόγραμμα να γίνει. Πάντως σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι από τη στιγμή που στέρεψε η κρατική διαφήμιση κυοφορείται μια καινούρια κατάσταση, που όμως κανένας δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να ξεκινήσει. Οι τιμές της διαφήμισης, οι λίγοι εργαζόμενοι και η γενικότερη συγκυρία, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια, σε κάθε περίπτωση, για αισιοδοξίες. Κλείνοντας νομίζουμε ότι αξίζει ένας φόρος τιμής στους πρωτοπόρους του Τύπου της περιοχής από τον 18ο αιώνα ακόμα, τους πρώτους εφημεριδάδες που ήταν άνθρωποι διαφορετικοί σίγουρα από τους σημερινούς, αλλά η κοινωνία δεν έχει αποφασίσει αν έκαναν καλό ή κακό.
Αρχικά δεν προϋποθέτει η ενασχόληση με τον Τύπο κανενός είδους χαρτί και κανένα όρκο σε ένα κείμενο για τη δεοντολογία. Το μόνο που χωρίζει πια τον δημοσιογράφο από ένα μπλόγκερ που μπορεί να είναι ένας πολιτικός, ένας…δημοσιογράφος, ένας δημόσιος λειτουργός ή ένας πνευματικός ηγέτης είναι το επώνυμο στο τέλος του κειμένου. Κάτι που σε γενικές γραμμές δεν είναι και πολύ εκτιμητέο λόγω της γενικότερης καχυποψίας.
Σήμερα στην πόλη του Αγρινίου εκδίδονται 10 εβδομαδιαίες και 3 ημερήσιες εφημερίδες, 2 αθλητικές, υπάρχουν δύο τηλεοπτικοί σταθμοί ( ο Αχελώος ΤV έχει κανονική άδεια λειτουργίας), σχεδόν 20 ραδιόφωνα(!), τουλάχιστον 5 ειδησεογραφικά site, πληθώρα ενημερωτικών blog και άλλη μια από προσωπικά ή συλλογικά ιστολόγια καθώς και 2 free press περιοδικά! Η παλιότερη κατάσταση πάντως που ευνοούσε την πληθώρα των τίτλων δεν έφερε και αληθινό πλουραλισμό, ούτε έμαθε το κοινό της περιοχής να διαβάζει τοπικό Τύπο. Το τι πήγε στραβά χρειάζεται ένα ολόκληρο αφιέρωμα που είναι στο πρόγραμμα να γίνει. Πάντως σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι από τη στιγμή που στέρεψε η κρατική διαφήμιση κυοφορείται μια καινούρια κατάσταση, που όμως κανένας δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να ξεκινήσει. Οι τιμές της διαφήμισης, οι λίγοι εργαζόμενοι και η γενικότερη συγκυρία, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια, σε κάθε περίπτωση, για αισιοδοξίες. Κλείνοντας νομίζουμε ότι αξίζει ένας φόρος τιμής στους πρωτοπόρους του Τύπου της περιοχής από τον 18ο αιώνα ακόμα, τους πρώτους εφημεριδάδες που ήταν άνθρωποι διαφορετικοί σίγουρα από τους σημερινούς, αλλά η κοινωνία δεν έχει αποφασίσει αν έκαναν καλό ή κακό.
Σε κάθε περίπτωση αξίζει μνεία σε αυτούς που πρωτομουτζουρώθηκαν για την ελευθερία της έκφρασης και την κάνουμε με στοιχεία από το agriniomemories.blospot της φίλης Γεωργίας Πανταζή:«Ο ΑΧΕΛΩΟΣ» – Πρωτοεκδόθηκε το 1822 . Συντάκτης και διευθυντής ήταν ο Νικόλαος Λουριώτης. Η εφημερίδα ήταν χειρόγραφη και διασώζεται ένα μόνο φύλλο, το υπ΄ αριθμόν 1 με χρονολογία 24 Φεβρουαρίου 1822 .
«ΑΙΤΩΛΙΑ» – Πρωτοεκδόθηκε το 1880 . Συντάκτης και διευθυντής ο Γ. Σταυρόπουλος. Διασώζονται φύλλα της εφημερίδας στην Εθνική Βιβλιοθήκη και στην βιβλιοθήκη της Βουλής. Από τα αρκετά αρκετά φύλλα της εφημερίδας που διασώζονται, μαθαίνουμε πολλά για την ζωή του Αγρινίου εκείνα τα χρόνια. Έτσι μαθαίνουμε οτι το 1885 στο Αγρίνιο είχε πέσει θανατηφόρο κύμα χολέρας.
«ΑΧΕΛΩΟΣ» – Πρωτοεκδόθηκε το 1884 στην Αθήνα με θέματα και ειδήσεις του Αγρινίου. Συντάκτης και διευθυντής ο Φώτης Μαυρογόνατος ή Παπαδημητρίου. Το 1885 αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν επειδή μέσω της εφημερίδας «χτυπούσε» τους ισχυρούς της εποχής. Έτσι ο Μαυρογόνατος ήρθε στο Αγρίνιο και συνέχισε να εκδίδει την εφημερίδα του με διαφορετικό όμως όνομα : «ΤΡΙΧΩΝΙΑ». Διέκοψε την έκδοσή της το 1886. Το 1887 όμως ο «ΑΧΕΛΩΟΣ» επανεκδόθηκε ξανά από την Αθήνα.
«ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΝ» – Πρωτοεκδόθηκε το 1886 από τον Γ. Σταυρόπουλο με αρχισυντάκτη τον Τηλέμαχο Μπέλλο (αδελφό του τότε δημάρχου Μιχαήλ Μπέλλου), χωρίς να έχει μακριά πορεία. Την επόμενη χρονιά συνέχισε την πορεία της με τον τίτλο «ΠΟΛΙΤΗΣ». Διασώζονται στην βιβλιοθήκη της Βουλής τα φύλλα 2,3 και 4.
«ΑΙΤΩΛΙΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ – Πρωτοεκδόθηκε το 1887 από τον Αγρινιώτη δάσκαλο και συγγραφέα Θεόδωρο Χαβέλα. Διασώζονται λίγα φύλλα της εφημερίδας στην βιβλιοθήκη της Βουλής. Ο Χαβέλας ήταν φίλος του Γ. Σουρή και αναδημοσίευε πολλά σατυρικά ποιήματά του στην εφημερίδα του.
«ΠΟΛΙΤΗΣ» – Ο Γ. Σταυρόπουλος την πρωτοεκδίδει το 1889 αλλά όταν το 1891 ο Σταυρόπουλος πέθανε την εφημερίδα την ανέλαβε ο Γ. Βλαχόπουλος. Το 1894 ανέλαβε την έκδοσή της ο Π. Ζωγράφος με τον τίτλο «ΑΓΡΙΝΙΟΝ». Διασώζονται μερικά φύλλα του «Πολίτη» στην βιβλιοθήκη της Βουλής. Από το φύλλο του «Πολίτη» της 18ης Αυγούστου 1889, πληροφορούμαστε οτι το βράδυ της 13ης Αυγούστου στο Αγρίνιο έγινε καταστροφικός σεισμός με αποτέλεσμα 100 σπίτια να γκρεμιστούν, 20 να μείνουν κατοικήσιμα και όλα τα υπόλοιπα να υποστούν ανεπανόρθωτες ζημιές. Εκατοντάδες τα θύματα του σεισμού, ενώ όλες οι δημόσιες υπηρεσίες έμειναν χωρίς κτίρια και στάλθηκαν 50 σκηνές για την προσωρινή στέγαση.
«ΑΓΡΙΝΙΟΝ» – Το 1894 σαν συνέχεια του «Πολίτη» εκδίδεται από τον γνωστό τότε δημοσιογράφο Πάνο Ζωγράφο.
«ΤΡΙΧΩΝΙΑ» – Εκδίδεται από τον Ιωάννη Ρόκο το 1895. Στην εφημερίδα δημοσίευε άρθρα του και ο Δ. Χατζόπουλος.
«ΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟΝ» – Το 1904 την εκδίδει ο Διονύσιος Καραγιάννης αλλά ύστερα από διαμαρτυρίες του Π. Ζωγράφου οτι του έκλεψε τον τίτλο, διέκοψε την έκδοσή της. Αντί αυτής εκδίδει την «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΗ».
«ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΗ» – Από το 1904 μέχρι το 1906
«ΚΡΑΥΓΗ» – Την εκδίδει το 1906 από το Μεσολόγγι ο Ι.Καλιαμπάκος. Την μεταφέρει στο Αγρίνιο και συνεχίζει να την εκδίδει μέχρι τα τέλη του 1907.
ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟΝ» – Από το 1907 με ιδιοκτήτη τον Διονύσιο Καραγιάννη και διευθυντή μέχρι το 1910 τον Ι. Οικονομόπουλο. Από το 1910 έως το 1916 ανέλαβε την διεύθυνσή της ο Γ. Κουτσονίκας.
«ΦΩΣ» – Η πρώτη ημερήσια εφημερίδα που εκδίδεται στο Αγρίνιο από τους Γ. Κουτσονίκα και Διονύσιο Καραγιάννη. Εκείνη την εποχή χάρις στην σιδηροδρομική συγκοινωνία, έφταναν στο Αγρίνιο οι Πατρινές Εφημερίδες με πλούσια ύλη και ωραίο σχήμα. Το «ΦΩΣ» δεν μπόρεσε να τις συναγωνιστεί και σταματάει την λειτουργία της πριν κλείσει ένα χρόνο.
«ΑΜΥΝΑ» – Κι αυτή είχε την ίδια τύχη αφού εκδόθηκε μόνο για λίγους μήνες από τον Μιλτιάδη Τζάνη το 1916.
«ΘΑΡΡΟΣ» – Γι αυτή την εφημερίδα είχε γράψει ο Κωστής Παλαμάς το «ΒΡΑΧΩΡΙ» τον Δεκέμβριο του 1926. Την εξέδιδε ο Μιλτιάδης Τζάνης με τον Θεόδωρο Δαρρείο. Συνεργάστηκαν μαζί τους ο Δημάδης, ο Γ. Τσακανίκας, ο Γ. Τζωρτζόπουλος κι άλλοι.
«ΦΩΣ» – Εκδόθηκε το 1927 από τον Μιλτ. Τζάνη και αποτελεί σταθμό για τον επαρχιακό τύπο λόγω του σχήματός της (μεγάλο σχήμα), της επιμέλειας της σύνταξής της και της ύλη της.Είναι η πρώτη Αγρινιώτικη εφημερίδα που συναγωνίζεται τις Αθηναϊκές. Από τις στήλες του «Φωτός» είδαν το φως της δημοσιότητας ποιήματα και πεζά των Αγρινιωτών λογοτεχνών Τσακανίκα, Δημάδη, Γεράκη, Κυριαζή κ.α.
«ΤΡΙΧΩΝΙΣ» – Την εξέδιδε από το 1929 ο Βασίλης Κρίντας με αρχισυντάκτη τον Πάνο Βλασσόπουλο. Συναγωνίζεται σε ύλη και μορφή το «Φως» και θεωρείται από τα καλύτερα επαρχιακά φύλλα. Συνεργαζόταν με τους πιο γνωστούς λόγιους των Αθηνών και όλοι οι Αγρινιώτες λογοτέχνες δίνουν σπάνιο υλικό για να δημοσιευτεί στα φύλλα της. Σ’ αυτή την εφημερίδα είναι πλούσιο και το ποιητικό υλικό του Πάνου Βλασσόπουλου που δημοσιεύεται. Σταματάει να εκδίδεται το 1935.«ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ» – Η «Ένωσις Καπνοπαραγωγών Αιτωλοακαρνανίας» εξέδιδε αυτή την εφημερίδα από το 1934 έως το 1935.
«ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» – Εβδομαδιαία εφημερίδα που εκδίδεται από το 1935 έως το 1940. Κάνοντας μια μικρή διακοπή κατά την περίοδο της Κατοχής συνέχισε να εκδίδεται μέχρι το 1967 που σταματάει οριστικά. Εκδότης ο Πάνος Βλασσόπουλος. Με πολύ καλή μορφή και προσεγμένη ύλη συναγωνιζόταν τα καλύτερα φύλλα της εποχής εκείνης.( Για τον Πάνο Βλασσόπουλο θα έχουμε ειδική αναφορά γιατί εκτός από εκδότης και ποιητής, θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους του επαρχιακού τύπου.)
ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ – Εκδίδεται το 1940 από τον Γ. Γιάγκα και Γ. Κουτσονίκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου