Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ;Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΟΥ ΘΑ ΓΡΑΦΕΙ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ.ΣΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ ΚΑΙ (Μην ξανακούσω γκρίνια. Και μην τυχόν και ξαναγκρινιάξω.)

 

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...Μόνο αυτό ακούγεται γύρω μας. Προβληματισμοί, δυσαρέσκειες,επιθετικότητα, θυμός... Να το κλίμα στο οποίο ζούμε. Και όλα αυτά με αφορμή ίσως και αιτία, την οικονομική κρίση. Δηλαδή τα χρήματα. Αν θα είναι πολλά, λίγα, περισσότερα, λιγότερα,όσα του άλλου, όσα παλιά, όσα θέλουμε... Με αυτό το σκεπτικό, φτάσαμε στο σήμερα. Γιατί πάντα δίναμε όλοι στο χρήμα περισσότερη αξία από όση αυτό έχει. Γιατί στη ζωή, μόνο ένα πράγμα έχει ουσιαστική αξία. Η ίδια η ζωή.

Έκανα μία γνωριμία την Κυριακή. Μία γνωριμία που κράτησε λίγο, κάτι λιγότερο από μία ώρα, αν και πολύ θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να τη συνεχίσω, γιατί μέσα σε αυτή τη λίγη ώρα, πήρα ουσία και νόημα από έναν άνθρωπο που μόλις είχα γνωρίσει.

Το αγαπημένο μου σπορ, είναι το χειμερινό σκι. Είναι ένα άθλημα που λατρεύω λόγω της σωματικής δύναμης που απαιτεί, λόγω της αίσθησης ελευθερίας που χαρίζει, λόγω της επαφής που σε φέρνει με το όρια του ίδιου σου το εαυτό με το ρίσκο, την υπομονή, την πειθαρχεία και τη θέληση. Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πηγαίνουν στο βουνό επειδή είναι In,δεν βάφομαι για να κάνω σκι, και δεν περνάω την ώρα μου θέλοντας να μαυρίσω στο σαλέ. Είμαι λάτρης του σπορ από τους αυθεντικούς. Γι αυτό , και όταν η παρέα μου δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάει για σκι, πηγαίνω μόνη μου. Τελείως μόνη μου. Όπως έγινε και την Κυριακή που μας πέρασε. Το σκι είναι μοναχικό σπορ, αν και δίνει την αίσθση του «παρείστικου». Εκεί πάνω είσαι μόνος. Βέβαια, το βουνό είναι ιδανικός τόπος και για γνωριμίες ειδικά πάνω στα λίφτ, τα οποία θέλουν και το χρόνο τους για να σε πάνε στην κορφή. Ένα γρήγορο τσιγάρο για κάποιους, ή η αγάπη για το ίδιο άθλημα, είναι καλές αφορμές για να πιάσεις κουβέντα με τον άγνωστο διπλανό σου.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου κουβέντα με τον δικό μου διπλανό. Μόνο που η αφορμή ήταν άλλη.

Γνώρισα λοιπόν τον Ευθύμιο. Έναν γλυκήτατο άνδρα, 36 ετών. Δεν κατάφερα να διακρίνω τα μάτια του γιατί φορούσε ειδική μάσκα για το χιόνι, καθώς και κράνος. Είχε πυκνό γένι, σκουρόχρωμο, και απίστευτο χιούμορ. Με άνεση στην ομιλία ενώ ήταν εξαιρετικά ευγενικός και εξωστρεφής. Ανεβήκα στο ίδιο λίφτ, και όλα ξεκίνησαν επειδή μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Και μου ζήτησε να τον βοηθήσω, γιατί ο Ευθύμιος, είναι ένας άνθρωπος που έχει μία ιδιαιτερότητα. Δεν περπατάει. Από τα 18 του χρόνια, όταν ένα ατύχημα με την μηχανή του, του στέρησε αυτό που για κάποιους, ακόμα και για εκείνον μέχρι την μέρα που έγινε το συμβάν, ήταν κάτι το αυτονόητο.

Η άνεση με την οποία μιλούσε για το γεγονός που άλλαξε τη ζωή του, αλλά και το χίουμορ με το οποίο με αντιμετώπισε με άφησαν έκπληκτη. Ήταν τόσο χαλαρός που σου έδινε το δικαίωμα να του κάνεις ερωτήσεις και όχι να το παίζεις κουλ και αδιάφορος σαν να μην θες να μάθεις τι στο καλό του συνέβη.

Κάνει σκι, ναι , κάνει σκι, τον τελευταίο χρόνο, όταν έμαθε ότι ακόμα και άνθρωποι που δεν μπορούν να περπατήσουν ,μπορούν να κάνουν αθλητισμό, όποιο σπορ επιθυμούν. Είναι κάτι που ανακάλυψε πρόσφατα όταν έκανε ένα ταξίδι στον Βόρειο Πόλο, με άλλους ανθρώπους από όλον τον κόσμο, που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση. Η ιδέα του να κάνει σκι τότε, τον εντυπωσίασε. Ένα άλλο ταξίδι στην Αυστρία, του χάρισε τον πρώτο του εξοπλισμό. Ένα ειδικά διαμορφωμένο κάθισμα που προστατεύει τα πόδια ενωμένο μέσα σε ένα κουβούκλιο. Αυτό το κουβούκλιο στηρίζεται πάνω σε έναν άξονα που σαν βάση του έχει ένα κανονικό πέδιλο σκι. Στα δύο χέρια του κρατάει δύο μπαστούνια που και αυτά στο τελείωμα τους καταλήγουν σε πολύ,πολύ πιο μικρά πέδιλα. Μόνος του, αυτόνομος, ελεύθερος, και φιλικός, ανέβηκε στο βουνό για να απολαύσει μία ηλιόλουστη μέρα, όπως κάθε λάτρης του είδους.

Όταν τον είδα να σκιάρει, σοκαρίστηκα. Από το πόσο όμορφα τσουλούσε στο χιόνι. Με στυλ, χαμόγελο αλλά και λίγο αγωνία μήπως του φύγει το πέδιλο. Δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένος από το μοντέλο αυτό, ευτυχώς όμως είχε και άλλο αν έπρεπε να το αντικαταστήσει. Τελικά είχε δίκιο, το πέδιλο έφυγε , και ο Ευθύμιος έπεσε κάτω, και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα. Τον ακολουθούσα. Σταμάτησα για να τον ρωτήσω τι χρειάζεται να κάνω. Μου είπε απλά πως πρέπει να πάρω το πέδιλο και να το κλειδώσω πάλι στη δέστρα του. Όπως και έκανα. Ήθελε όμως δύναμη, και επειδή ήμασταν ξαπλωμένοι στην πλαγιά που είχε κλίση, λίγο δυσκολευόμουν. Έβγαλα τα δικά μου πέδιλα για να μπορώ να έχω καλύτερη στάση και να σπρώξω με όση δύναμη γινόταν , αλλά και πάλι δεν τα κατάφερνα. Άρχισα να πανικοβάλομαι, και να βρίζω τον εαυτό μου που δεν μπορώ να κάνω κάτι τόσο απλό. Συνήθως δύσκολα χάνω την ψυχραιμία μου, αυτή τη φορά όμως, ο φόβος μου μήπως δεν μπορέσω να βοηθήσω τον Ευθύμιο, με αναστάτωνε. Προσπαθούσα για λίγα λεπτά χωρίς αποτέλεσμα και ο πανικός μου γινόταν πιο έντονος. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω. Δεν ήθελα με τίποτα να νιώσει άσχημα, και να τον κάνω να αισθανθεί ότι έχει ανάγκη από τη βοήθεια μου προκειμένου να συνεχίσει.

«Μην τα παρατάς τόσο εύκολα». Μου είπε στην προσπάθεια του να με κάνει να χαλαρώσω.

Ένιωσα αυτόματα τόσο ηλιθία και τόσο ντροπή. Ένας άνθρωπος που έκανε σκι , ενώ έχει να περπατήσει 18 ολόκληρα χρόνια, έλεγε σε μένα, το μαμόθρευτο να μην τα παράτω τόσο εύκολα ενώ προσπαθώ να βάλω ένα πέδιλο του σκι στη δέστρα του!!! Πόσο δίκιο είχε και πόσα μαρτύρησε αυτή του η πρόταση για το πείσμα, τη θέληση και τη μαγκιά του Ευθύμιου.

Το πέδιλο μπήκε. Ο Ευθύμιος συνέχισε να κατεβαίνει την πίστα. Μαζί του και εγώ. Ήθελα να μάθω και άλλα για εκείνον και μου άρεσε η ιδέα να κάνω σκι μαζί του όλη μέρα. Φτάσαμε και πάλι στην αφετηρία των λίφτ. Σταμάτησε.

«Να σε περιμένω;» Του λέω.

«Θέλω να αλλάξω πέδιλο» Μου είπε και μου έκανε νόημα να ανέβω και ότι θα τα λέγαμε στην επόμενη κατάβαση.

Είχα την εντύπωση ότι ίσως εκείνος με περίμενε να ανέβουμε και πάλι μαζί το βουνό, αλλά λίγα λεπτά αργότερα όταν είχα ξαναφτάσει στην αφετερία, εκείνος έλειπε. Είχε ανέβει μόνος του, μου το είπαν και τα παιδιά που χειρίζονται τα λιφτ. Για ώρα πολλή τον έψαχνα. Περίμενα να τον πετύχω και πάλι. Δεν μπορεί να είχα να πάρω μόνο αυτά από τη γνωριμία μου με τον Ευθύμιο. Τον έχασα για πολλή ώρα. Μέχρι που τον ξαναείδα από ψηλά. Εγώ πάνω στο λίφτ, εκείνος να κατεβαίνει την πλαγιά με ταχύτητα φωτός.

Πόσο τον θαύμαζα... Πόσο ήθελα να τον πετύχω πάλι και να κουβεντιάσω μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος έχει ρόλο. Να διδάκσει σε όλους εμάς τι θα πει ζωή, τι θα πει θέληση, τι θα πει να έχεις τη δύναμη να κάνεις ένα αρνητικό γεγονός που σου συμβαίνει να μοιάζει κάτι τόσο λίγο και απλό, τόσο εύκολο να ζεις με αυτό.

Ο Ευθύμιος έχει πιάσει το νόημα. Και ζει. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας. Όλοι εκείνοι που κάθε πρωί που ξυπνάμε, στεκόμαστε στα δυο μας πόδια και με το καλημέρα σας, αρχίζουμε να γκρινιάζουμε. Για το οτιδήποτε, σοβαρό ή «σοβαρό».



Νιώθω τυχερή που γνώρισα τον Ευθύμιο και θα τον αναζητήσω. Έχω ήδη βρει τον τρόπο. Ακόμα δεν έχω βρει τα ίχνη του, αλλά δεν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα.



ΥΓ: Όπως μου αποκάλυψε ο Ευθύμιος , δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάποιο άθλημα. Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί και με τους λάτιν χορούς. Είχε ερωτευτεί μία κοπέλα που χόρευε λάτιν και για να την εντυπωσιάσει, ξεκίνησε μαθήματα και πήρε μέρος και σε διοργανώσεις. Πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι.

Μην ξανακούσω γκρίνια. Και μην τυχόν και ξαναγκρινιάξω.



πηγη.queen

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

μαλλον για ξεσκι πηγε η βλαχα στο βουνο και βγηκε να μας κανει και μαθηματα ζωης το κατιναριο οοοοουστττττ μοριιιιιι!!!!!!

Δημοσίευση σχολίου