Κρίση. Περικοπές. Λεφτά. Μειώσεις. Ανεργία. Ένα αρνητικό κλίμα. Τόσους μήνες. Και που είμαστε ακόμα.Η κατάσταση είναι σοβαρή. Για όλους. Για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Αναλόγως με το πώς χειριστήκαμε , απολαύσαμε , στερηθήκαμε , εκμεταλλευτήκαμε , ή δεν εκμεταλλευτήκαμε ευκαιρίες , καταστάσεις, περιστάσεις , στο «ευήμερο» παρελθόν, το κόστος της κρίσης διαφέρει για τον καθένα από εμάς. Πίσω όμως από κάθε δύσκολη περίσταση , κρύβεται και ένα μήνυμα, ένα μάθημα -πρόκληση που χρειάζεται να πάρουμε. Αναλόγως πάλι τα προσωπικά μας βιώματα, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, το μάθημα αυτό προσαρμόζεται στα δικά μας μέτρα και τα δικά μας σταθμά. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε το μήνυμα που έχουμε να πάρουμε, τόσο πιο γρήγορα θα το αφομοιώσουμε και αυτό θα μας οπλίσει με δύναμη και υπομονή, μέχρι να περάσουν τα δύσκολα. Προσωπικά μέσα από τα μέχρι τώρα δεδομένα, συνειδητοποίησα πως τελικά ο άνθρωπος από όσα περισσότερα πράγματα παραιτείται , τόσο πιο ελεύθερος νιώθει. Και όσο πιο ελεύθερος νιώθει, τόσο πιο ουσιαστικά μπορεί να δει, να νιώσει και να ζήσει.Και όταν λέω «παραιτείται» δεν εννοώ να εγκαταλείπει. Να εγκαταλείπει όνειρα, βλέψεις, φιλοδοξίες…Όταν λέω «παραιτείται» , εννοώ να …ξεφορτώνεται περιττά συναισθήματα, «φορετές» επιθυμίες, επίπλαστες ανάγκες, ανούσια άγχη, εφήμερες φοβίες.Ποτέ δεν υπήρξα καταναλωτικό ον. Και αισθάνομαι τυχερή γι αυτό. Γιατί απλά νιώθω ότι δεν θα χρειαστεί να υποβάλω τον εαυτό μου σε ριζική λιτότητα προκειμένου να ισορροπήσω στα νέα δεδομένα. Από την άλλη, αυτή η …τύχη που είχα, με βάζει στην περίοπτη θέση , να μπορώ να παρατηρήσω τους γύρω μου.Πανικός. Αυτό έχει πιάσει τον Έλληνα. Πανικός ότι θα χρειαστεί να απαρνηθεί όλα όσα ονειρευόταν ότι χρειάζεται να αποκτήσει για να νιώσει ευτυχισμένος. Ο Έλληνας φοβάται ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει έναν τρόπο ζωής, στον οποίο είχε εθιστεί, που ωστόσο δεν ήταν για τα κυβικά του. Και δεν αναφέρομαι στον Έλληνα εκείνον που υποφέρει από την ανεργία, δεν έχει να ταΐσει την οικογένεια του, χάνει το σπίτι του, και έχει θέμα επιβίωσης. Αυτή η μεγάλη κατηγορία των συμπολιτών μας , ουσιαστικά αποτελεί τον άμαχο πληθυσμό που χάνεται σε έναν πόλεμο στημένο από μεγάλα καλά φυλασσόμενα κεφάλια που από το αρχηγείο τους δίνουν εντολές για το πώς θα εξοντωθεί ο εχθρός μέσα από παράπλευρες απώλειες. Δεν αναφέρομαι σε αυτή την τόσο ευαίσθητη κατηγορία, στην οποία το μόνο που μπορώ να εκφράσω είναι η βαθιά κατανόηση της κατάστασης τους και η πραγματική εγκάρδια συμπόνια μου. Ποιος είπε ότι το δίκαιο επικρατεί παντού και πάντα;Αναφέρομαι όμως σε μία άλλη επίσης μεγάλη κατηγορία Ελλήνων που διαμορφώνει άλλωστε και το γενικό προφίλ μας στον έξω κόσμο. Έναν Έλληνα που ορίζει και ορίζεται μέσα από τον υλικό κόσμο, μέσα από την αέναη προσπάθεια της καταξίωσης μέσω του «φαίνεσαθαι» και του «έχειν». Έναν Έλληνα που συγκρίνει τον εαυτό του με τον διπλανό, ποσοτικά πάντα και πρωτίστως. Έναν Έλληνα που μεταφράζει την αυταξία σε καταθέσεις, την επιτυχία σε αντικείμενα, την δύναμη σε πλούτο. Έναν Έλληνα που δεν αντέχει να έχει λιγότερο. Να είναι άγνωστος, ήρεμος , ήσυχος, απαρατήρητος. Έναν Έλληνα «φωνακλά» όχι από ταπεραμέντο αλλά από την ανάγκη για προσοχή. Έναν Έλληνα οπαδό της αλόγιστης και αδικαιολόγητης μαζικοποίησης σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, καθώς μόνο μέσα από αυτήν νιώθει αποδεκτός, αρεστός και ικανός.Αυτόν τον |Έλληνα παρατηρώ. Γιατί αυτός φοβάται την κρίση. Αυτός πανικοβάλλεται και αναζητά τρόπους όχι για να την αντιμετωπίσει, αλλά για να μην τον αγγίξει καν. Οι άλλοι Έλληνες, απλά υποφέρουν. Πραγματικά , ουσιαστικά, κατανοώντας την σοβαρότητα της θέσης τους, και ελπίζοντας. Γιατί μόνο αυτό τους έχει απομείνει. Η ελπίδα. Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα μίας πιο βαθιάς , ηθικής κρίσης. Και εδώ είναι το μήνυμα.Όσο δύσκολο και αν ακούγεται , αυτή η κρίση, ίσως αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να επαναπροσδιοριστούμε. Ως άνθρωποι , ως αξίες.Κάθε επαναπροσδιορισμός γίνεται μέσα από πόνο και δυσκολίες, μόνο έτσι όμως ο άνθρωπος μπορεί και συντονίζεται και πάλι με τον βαθύτερο αληθινό του εαυτό. Και αυτός από τη φύση του , έχει ανάγκη από ελάχιστα. Από τα βασικά. Έχει ανάγκη από αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, από ουσιαστικές συναισθηματικές επενδύσεις, από όνειρα και βλέψεις που στόχο θα έχουν το προσωπικό αλλά και το ανώτερο καλό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όσοι πέρασαν στην ιστορία, ήταν εκείνοι που μέσα από τη δράση τους πρόσφεραν στο γενικό σύνολο. Μόνο αυτούς θυμόμαστε σήμερα, και μόνο γι αυτούς μιλάμε. Από τον άνθρωπο που ανακάλυψε τη φωτιά, μέχρι τον Στηβ Τζομπς.Και κάνοντας μία αναδρομή σε όλους αυτούς τους ωφέλιμους ανθρώπους, συναντάμε ένα κοινό χαρακτηριστικό: την έμφυτη απλότητα που διέκρινε την ουσία τους και τη ζωή τους.Η κρίση αυτή, όσο και αν δεν το βλέπουν όλοι ακόμα, είναι μία επιστροφή. Επιστροφή σε αυτό που πρέπει να είμαστε όλοι.
πηγη.http://www.queen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου