ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ

Ταξίδια στο χωροχρόνο

Αληθεύουν οι φήμες ότι ο αμερικανικός στρατός έχει αναπτύξει την τεχνολογία που επιτρέπει στους ανθρώπους να ταξιδεύουν στο παρελθόν και στο μέλλον;

H ασπρόμαυρη φωτογραφία δείχνει ένα αγόρι να στέκεται μόνο του σε ένα ξέφωτο στο πεδίο μάχης του Γκέτισμπεργκ. Φοράει το χιτώνιο του στρατού της Ένωσης και παπούτσια τουλάχιστον 3 νούμερα μεγαλύτερα. Δείχνει εκτός τόπου, καθώς είναι ολομόναχο. Στο φόντο συγκεντρώνεται κόσμος και στήνεται μια εξέδρα, ενώ πιο μπροστά τρεις άντρες φαίνεται να έχουν μια σοβαρή συζήτηση. Υποτίθεται ότι στη φωτογραφία απαθανατίζεται η σκηνή ακριβώς πριν τον χαιρετισμό που απεύθυνε ο Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ στις 19 Νοεμβρίου 1863. Η παλιά φωτογραφία ανακαλύφθηκε σε ένα περιοδικό από τον Άντριου Μπασιάγκο το 2003. Ο Μπασιάγκο είναι ένας μεσήλικας δικηγόρος από την Ουάσιγκτον Ισχυρίζεται ότι το αγόρι της φωτογραφίας είναι ο ίδιος και ότι το κατάλαβε αμέσως μόλις την αντίκρισε. Υποστηρίζει ότι το 1972, σε ηλικία 11 ετών, ταξίδεψε στο χωρόχρονο και ότι θυμάται πολύ καλά ότι στεκόταν εκεί, φορώντας εκείνα τα παπούτσια που του έρχονταν υπερβολικά μεγάλα, περιμένοντας να αρχίσει ο Λίνκολν την ομιλία του. Παραδέχτηκε επίσης ότι όταν είδε την εικόνα στο περιοδικό εξεπλάγην που κάποιος είχε φωτογραφήσει τη σκηνή περιλαμβάνοντας και τον ίδιο.
Ο Μπασιάγκο διάνθισε την ιστορία του με πολλές λεπτομέρειες στο Facebook. Υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη εμπειρία του ταξιδιού στο χρόνο: «ήταν αρκετά βίαιη, καθώς κατρακυλούσα σε μια σειρά διακλαδιζόμενων σκουλικότρυπων στα πορτοκαλόχρωμα βάθη του κβαντικού χώρου. Στην πορεία έχασα τα παπούτσια μου και ένιωσα αποπροσανατολισμένος και ζεστός, σαν να είχα πυρετό, όταν ξεβράστηκα σε ένα δρόμο στα βορειοδυτικά του Γκέτισμπεργκ. Περπάτησα μέχρι το Γκέτισμπεργκ ξυπόλυτος, τρέμοντας από το ψύχος του φθινοπωρινού αέρα». Στη συνέχεια της κουβέντας του στο Facebook, μαθαίνουμε ότι το ξεπαγιασμένο αγόρι σταμάτησε για να χαζέψει τη βιτρίνα ενός καταστήματος με ρούχα, όταν ένας ηλικιωμένος άντρας που κούτσαινε τον ρώτησε γιατί δε φορούσε πανωφόρι και παπούτσια. Ο Μπασιάγκο είχε επίτηδες φορέσει ρούχα του στρατού της Ένωσης του αμερικάνικου Εμφυλίου Πολέμου πριν ξεκινήσει για το Γκέτισμπεργκ, αλλά δεν είχε χιτώνιο. Τότε ο άντρας του αγόρασε ένα χειμωνιάτικο στρατιωτικό χιτώνα και αντρικά παπούτσια· πιθανότατα και τα δύο προέρχονταν από νεκρούς στρατιώτες που είχαν σκοτωθεί στη μάχη του Γκέτισμπεργκ. Το παιδί γέμισε τα παπούτσια με χαρτί για να του χωράνε όσο το δυνατό καλύτερα. Αργότερα ο Μπασιάγκο έκανε την έρευνά του κι έμαθε ότι ο άντρας που τον είχε βοηθήσει ήταν ο Τζον Λόρενς Μπερνς, βετεράνος του πολέμου του 1812 και επίλεκτος στρατιώτης της Ένωσης, ο οποίος είχε πυροβοληθεί στο πόδι τέσσερις μήνες νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της Μάχης του Γκέτισμπεργκ, τη μάχη με τις μεγαλύτερες απώλειες κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου Εμφυλίου Πολέμου, που σήμανε την ήττα των Νοτίων.
Αυτό το περιστατικά αναφέρεται σε μόνο μια από τις πολλές συναρπαστικές εμπειρίες που ο Μπασιάγκο ισχυρίζεται ότι έχει ζήσει. Ο ίδιος βγήκε από την αφάνεια τα τελευταία χρόνια για να επισημάνει την προσοχή σε αυτό που, όπως ο ίδιος λέει, αποτελεί απόρρητο κρατικό πρόγραμμα με την κωδική ονομασία Πήγασος. Λέγεται ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 υπό την αιγίδα της Υπηρεσίας Προηγμένων Αμυντικών Ερευνών (DARPA). Η ιστορία του Μπασιάγκο στερείται, βέβαια, αξιοπιστίας, καθώς καλούμαστε να πιστέψουμε ότι ο στρατός των ΗΠΑ τελειοποίησε τα ταξίδια στο χωρόχρονο πριν από 35 χρόνια σχεδόν και ότι τα χρησιμοποίησε για να στέλνει παιδιά ως πληροφοριοδότες στο παρελθόν και να τα φέρνει ξανά πίσω. Ο Μπασιάγκο ισχυρίζεται ότι είχε στρατολογηθεί κατά την πρώτη εξαετία του προγράμματος, δηλαδή το 1967, όταν ζούσε στο Νιου Τζέρσεϊ.
Εκείνη την εποχή ο πατέρας του, Ρέιμοντ Μπασιάγκο, εργαζόταν ως Αρχιμηχανικός Έργων της εταιρείας Ralph M. Parsons. Μαθαίνουμε από το Facebook ότι μια μέρα πήρε μαζί του τον γιο του στην Αεροναυτική βάση του Νιου Τζέρσεϊ και στο Κτίριο 68 ο μικρός παρατήρησε δύο στύλους «σε σχήμα παρενθέσεων», που το ύψος τους έφτανε σχεδόν τα 2,5 μέτρα και το φάρδος τους ξεπερνούσε τα 3 μέτρα. Όταν ο μηχανικός του κτιρίου έθεσε σε λειτουργία το μηχάνημα, ένα ενεργειακό παραπέτασμα, που έμοιαζε με καταρράκτη που τρεμοφέγγιζε, εμφανίστηκε ανάμεσα στους στύλους. Ο πατέρας έπιασε το γιο από το χέρι και μπήκαν μαζί σε αυτό το ενεργειακό παραπέτασμα, όπου και βρέθηκαν μπροστά σε ένα τούνελ. Ο πατέρας εξήγησε στο παιδί ότι εάν έμπαιναν στο τούνελ, αυτό θα έκλεινε πίσω τους και θα βρίσκονταν σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μπασιάγκο, δευτερόλεπτα μετά την είσοδό τους στο τούνελ, βρέθηκαν σε μια λοφοπλαγιά στη Σάντα Φε του Μεξικό. Ο Μπασιάγκο περιγράφει σήμερα ότι στην πορεία του ταξιδιού του στο χωρόχρονο είδε πολλούς άλλους ανθρώπους και γεγονότα να περνούν αστραπιαία από μπροστά του ή δίπλα του καθώς διέσχιζε το τούνελ.
Η Αστροναυτική Βάση του Νιου Τζέρσεϊ είχε στενή συνεργασία με την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ και μάλιστα ήταν η εταιρεία που είχαν ιδρύσει οι αδερφοί Ράιτ. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αεροσκαφών στον κόσμο, με προσωπικό 21.000 ατόμων και παραγωγή 10.000 πολεμικών αεροσκαφών. Δεν θα ήταν λοιπόν παράξενο μεταγενέστερα, αυτή η επιτυχημένη επιχείρηση να ήταν ο αποδέκτης της τεχνολογίας των ταξιδιών στο χωρόχρονο, εάν βέβαια μια τέτοια τεχνολογία είχε υπάρξει ποτέ.
Ο Μπασιάγκο ισχυρίζεται ότι η ενεργή ανάμιξή του στο πρόγραμμα «Πήγασος» ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1970, όταν ο ίδιος ήταν οχτώ χρονών. Εκείνη την εποχή ήταν μέλος μιας ομάδας αγοριών παρόμοιας ηλικίας που είχαν επιλεγεί για ένα πρόγραμμα προηγμένης μάθησης, το οποίο χρηματοδοτούσε το αμερικάνικο Υπουργείο Άμυνας. Ο Μπασιάγκο λέει ότι στα πλαίσια αυτού του προγράμματος ο ίδιος και τα άλλα μέλη της ομάδας του τηλεμεταφέρονταν συχνά στη Σάντα Φε, η οποία αποτελούσε σημείο συγκέντρωσης πολλών εγκαταστάσεων του υπουργείου. Σήμερα πιστεύει ότι όλα εκείνα τα παιδιά χρησιμοποιήθηκαν σαν πειραματόζωα, καθώς στην ουσία εκπαιδεύονταν ως μελλοντικοί κατάσκοποι, οι οποίοι θα τηλεμεταφέρονταν προς και από διάφορες τοποθεσίες για να συλλέξουν και να φέρουν πίσω πληροφορίες. Τον Νοέμβριο του 2009, σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη ο Μπασιάγκο δήλωσε ότι το πρόγραμμα τηλεμεταφοράς είχε τη δυνατότητα να στέλνει τους ανθρώπους δύο χρόνια μπροστά ή πίσω. Μάλιστα ο στρατός χρησιμοποιούσε αυτό το πρόγραμμα για να κρύβει απόρρητα έγγραφα στο μέλλον, ώστε να μην μπορούν να τα εντοπίσουν οι τωρινοί κατάσκοποι! Ισχυρίζεται επίσης ότι κάποτε ο πατέρας του είχε τηλεμεταφερθεί στο Νιου Μέξικο όπου παρέμεινε δύο χρόνια και στη συνέχεια επέστρεψε την ημέρα που είχε φύγει ενημερώνοντας το στρατό για τα όσα είχαν μεσολαβήσει κατά τη διετία. Εννοείται ότι στην οικογένειά του φάνηκε σαν να μην είχε λείψει καθόλου.
Σύμφωνα πάντα με τον Μπασιάγκο, αυτά τα ταξίδια δεν ήταν ακίνδυνα. Ο ίδιος αναφέρει την περίπτωση ενός παιδιού που τα πόδια του κόπηκαν, καθώς επέστρεψαν ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά από το υπόλοιπο σώμα του. Πιστεύει επίσης ότι πολλά παιδιά χάθηκαν τελείως στο χωρόχρονο.
Το καλοκαίρι του 1972 ο Μπασιάγκο ταξίδεψε με μια χρονομηχανή που ονομαζόταν Στάργκεϊτ. Στη μηχανή υπήρχε μια τεράστια πύλη η οποία εξέπεμπε μια γαλαζωπή λάμψη και μια ράμπα οδηγούσε στην πύλη. Οι νεαροί χρονοναύτες εστάλησαν μέσω της πύλης στο έτος 2045. Ο Μπασιάγκο πιστεύει ότι οι σεναριογράφοι της ταινίας «Στάργκεϊτ» είχαν πληροφορηθεί την ύπαρξη της μηχανής από πληροφορίες που διέρρευσαν από τους επιστήμονες που εργάζονταν στο πρόγραμμα. Ο Μπασιάγκο αναφέρει ότι δεν παρατήρησε κάποια καταστροφή στο μέλλον και ότι το 2045 οι άνθρωποι ζούσαν σε μια ιδιαίτερα προηγμένη, αλλά ήσυχη κοινωνία. Είπε όμως ότι σε ένα ταξίδι του στο 2013, το κτίριο του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ ήταν βυθισμένο κάτω από το νερό! Προφανώς, οι επιστήμονες εκείνης της εποχής πειραματίζονταν με διάφορες τεχνικές τηλεμεταφοράς. Ο Μπασιάγκο λέει ότι επισκέφθηκε το Γκέτισμπεργκ μέσω της τεχνολογίας «περιορισμού του πλάσματος», χωρίς να δίνει περισσότερες πληροφορίες, εκτός του ότι ήταν «πολύ βίαιη». Για το ταξίδι στην Ουάσιγκτον του μέλλοντος φορούσε ένα κρυστάλλινο κράνος που του επέτρεπε να αναπνέει. Ο ίδιος αναφέρει ότι έμεινε δεμένος σε έναν στύλο για μια ώρα φορώντας μόνο τα εσώρουχά του και το κράνος κι έπειτα βρέθηκε να πέφτει μέσα σε νερό. Χάρη στο κράνος μπορούσε να αναπνέει και αμέσως είδες τις κολόνες του Ανώτατου Δικαστηρίου καλυμμένες με άλγη.
Εάν τα όσα αναφέρει ο Μπασιάγκο είναι αποκυήματα της φαντασίας, τότε πρόκειται ίσως για τον πιο μορφωμένο ψεύτη όλων των εποχών. Έχει πέντε πτυχία, ένα εκ των οποίων είναι μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφία από το Κέμπριτζ. Τα τελευταία δέκα χρόνια ερευνά διεξοδικά για να βρει στοιχεία για το πρόγραμμα «Πήγασος», προκειμένου να ενημερώσει το κοινό. Ο ίδιος λέει ότι από την έρευνά του διαπίστωσε ότι η προέλευση της διαστημικής επιστήμης και τεχνολογίας ανάγεται σε ποιον άλλον, τον Τέσλα. Λέγεται ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Τέσλα εργαζόταν για το Ναυτικό των ΗΠΑ και αναμίχθηκε με το Πείραμα της Φιλαδέλφειας. Ο Τέσλα πέθανε στη σουίτα του ξενοδοχείου του στη Νέα Υόρκη, στις 7 Ιανουαρίου 1943, σε ηλικία 86 ετών, ενώ το πείραμα πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Ο Μπασιάγκο λέει ότι αμέσως μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος του Τέσλα, δυο ομάδες εστάλησαν στη σουίτα του για να πάρουν τα χαρτιά του, μία από το Υπουργείο Πολέμου και μια από το FBI. Το υπουργείο έφτασε πρώτο και κατάφερε να αποκτήσει τις σημειώσεις του Τέσλα, οι οποίες περιείχαν το έργο του γύρω από την τεχνολογία της τηλεμεταφοράς. Αυτά τα στοιχεία εστάλησαν στους επιστήμονες του Λος Άλαμος και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στο Σχέδιο Μανχάταν. Σύμφωνα πάντα με τον Μπασιάγκο, επειδή εκείνη την εποχή γινόταν πόλεμος, πάρθηκε η απόφαση η τηλεμεταφορά να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για στρατιωτικούς σκοπούς, κάτι που απέτρεψε τη διάδοση αυτής της τεχνολογίας ώστε να γίνει ο κύριος τρόπος μεταφοράς των πολιτών.
Εάν τα όσα διηγείται ο Μπασιάγκο είναι αληθινά και υπάρχει πράγματι η δυνατότητα των ταξιδιών στο χρόνο, τότε ίσως κάποια στιγμή τα σύνορα μεταξύ των κρατών χάσουν τη σημασία τους, εφόσον ο καθένας θα μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να μετακινηθεί σε όποιο σημείο του πλανήτη επιθυμεί. Αυτό όμως μπορεί να έχει και αρνητικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα στα χέρια των τρομοκρατών. Επίσης, πώς θα ήταν η ζωή μας εάν μπορούσαμε να επισκεφθούμε το μέλλον και να μάθουμε εκ των προτέρων όλα όσα πρόκειται να μας συμβούν; Θα τολμούσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι τέτοιο;

πηγη:http://www.oroskopio.com/strange_time.asp